بی حسی موضعی در مواقعی که ناحیه کوچکی از دندان باید درمان شود، استفاده می شود که می تواند به شکل های مختلفی مانند اسپری ، ژل و مایع باشد.این مواد به حس نشدن درد در هنگام کار دندانپزشک بر روی دهان و لثه کمک می کنند.علاوه بر مزایایی که بی حس کننده های موضعی برای تسهیل درمان دارند معایب و عوارضی نیز برای کسانی که مبتلا به بیماری های سیستماتیک هستند دارد.به این علت دندانپزشک باید از شرایط جسمی افراد آگاهی کاملی داشته باشد.همچنین در بی حسی از طریق تزریق با وارد شدن یک سوزن به لثه بیمار انجام می شود.این روش بی حسی برای درمان های مهم تر به کار گرفته می شود.
انواع بی حس کننده ها
بی حس کننده ها در دندانپزشکی به دو دسته مهم تقسیم بندی می شوند :
• دسته ی اول، شامل داروهایی می شود که علاوه بر ماده ی لیدوکایین که بی حس کننده است ، آدرنالین نیز به کار می رود.ماده ی آدرنالین سبب تنگ شدن عروق خونی در نواحی تزریق بی حسی می شود و سپس ماده ی لیدوکایین با اثر گذاشتن بر عصب دندان ، آن را به مدت زیادی بی حس نگه می دارد.این روش برای افرادی با سابقه ی بیماری های قلبی عروقی توصیه نمی شود.زیرا ماده ی آدرنالین سبب بالا رفتن تپش قلب می شود که برای این افراد بسیار خطرناک است.
• دسته دوم، مناسب برای افرادی است با سابقه ی بیماری های قلبی عروقی و در آن از آدرنالین استفاده نشده و به راحتی قابل استفاده است.اگر چه در این روش اثر بی حسی کوتاه تر است.به این دلیل دندانپزشک حتما در این زمینه باید قبل از درمان از شرایط بیمار مطمئن شود.