تیمی از دندانپزشکان از دانشگاه RUDN (RUDN University) تأیید کردند که تغییر در سمت غالب جویدن دلیلی برای خرابی زودهنگام ایمپلنت‌های دندانی است.
چنین تغییری عادت بیمار به ایمپلنت را دشوارتر می‌کند و می‌تواند منجر به ناهنجاری‌های بافت استخوانی شود.
این کشف می‌تواند به دندانپزشکان کمک کند تا برای روند بهبودی پس از جراحی کاشت برنامه ریزی کنند. نتایج این مطالعه در مجله اروپایی دندانپزشکی منتشر شد.
هر ساله حدود ۲ میلیون ایمپلنت دندان با پروتزهای ثابت متصل به آنها در سراسر جهان در دهان نصب می‌شود. ایمپلنت روشی مؤثر برای بازیابی دندان تغییر شکل یافته یا از دست رفته، بدون تأثیر منفی بر کیفیت زندگی بیمار است.
ایمپلنت‌های دندانی امروزی که معمولاً از تیتانیوم ساخته می‌شوند، بادوام هستند و به سرعت در بافت استخوانی فک جذب می‌شوند. تنها مشکل آنها خراب شدن زودرس آنها در ۴ تا ۵ درصد بیماران است. این خرابی ناشی از آسیبی است که زمانی رخ می‌دهد که بار روی ایمپلنت قبل از جراحی اشتباه محاسبه شود.
بار بیش از حد بر محل اتصال بین فلز و استخوان تأثیر می‌گذارد و باعث وارد شدن باکتری‌ها در زیر ایمپلنت و ایجاد التهاب می‌شود. تیمی از دندانپزشکان از دانشگاه RUDN بیان کردند که زمانی که بیمار سمت غالب جویدن را در ماه‌های اول پس از جراحی تغییر می‌دهد، بار اضافی روی ایمپلنت وارد می‌شود.
اکثر افراد در هر دو طرف فک به طور متقارن جویدن را انجام نمی‌دهند و یک سمت غالب دارند که تا ۷۵ درصد از حرکات جویدن را انجام می‌دهد. با این حال، به عنوان مثال، به دلیل یک دندان درد، سمت غالب جویدن را می‌توان تغییر داد.
معمولاً ۳ تا ۴ ماه طول می‌کشد تا بیمار به ایمپلنت دندان عادت کند و در این مدت سمت جویدن غذا و میزان بار وارد شده روی دندان تغییر می‌کند. در نتیجه پس از جراحی، بیمار با سمت دیگری عمل جویدن غذا را انجام می‌دهد و مقدار بار وارد شده بر روی دندان که قبل از جراحی محاسبه شده است، نادرست می‌شود.
تا همین اواخر، تأثیر این تغییر چشمگیر در عادات جویدن بر وضعیت ایمپلنت‌های دندانی مورد مطالعه قرار نگرفته بود.
این تیم دوره بهبودی ۶۴ بیمار با ایمپلنت‌های دندانی را زیر نظر گرفتند. شرکت کنندگان در این مطالعه بزرگسالانی بودند که ایمپلنت فقط در یک طرف فک آنها نصب شده بودند. جراحی در هر دو طرف فک در این مطالعه گنجانده نشد، زیرا امکان اندازه‌گیری اثر تغییر سمت غالب جویدن در این حالت ممکن نبود.
این تیم از دندان‌های شرکت کنندگان تصاویر اشعه ایکس گرفتند، قدرت ماهیچه‌های جویدنی آنها را اندازه گیری کردند و در برخی موارد از فک‌ها تصاویر سی تی تهیه کردند. تمامی این کارها یک بار قبل از جراحی و دو بار در یک سال بعد از آن، انجام شد. برای تجزیه و تحلیل نتایج درمان، تیم از شرکت کنندگان خواست تا پرسش‌نامه‌هایی را پر کنند.
۴۰ بیمار (۶۲.۵%) تغییراتی را در قسمت غالب جویدن بعد از جراحی گزارش کردند. به گفته دندانپزشکان، این امر ممکن است به این دلیل اتفاق افتاده باشد که بیماران به الگوهای جویدنی که قبلاً یعنی قبل از، از دست دادن دندان به آنها عادت کرده بودند، بازگشتند.
با مقایسه این گروه با بقیه بیمارانی که هیچ تغییری در عادات جویدن خود گزارش نکردند، تیم دریافتند که تغییر سمت غالب جویدن منجر به شکل گیری آسیب بیشتر در بافت استخوانی می‌شود.
در ۴ بیمار با تغییر عادات جویدن، اولین علائم بدتر شدن مشکل در اطراف ایمپلنت در تصاویر اشعه ایکس قابل مشاهده بود. در مورد گروه دوم، این علائم تنها در یک شرکت‌کننده شناسایی شد. شش ماه پس از جراحی، بیمارانی که سمت غالب جویدن خود را تغییر دادند، نسبت به بیمارانی که هیچ تغییری در الگوی جویدن خود نداشتند، ۲۲ درصد کمتر با ایمپلنت سازگار شدند.